Het zal met mijn leeftijd te maken hebben. Zevenenzestig inmiddels. Officieel met pensioen, maar tegelijkertijd nog lang niet klaar. Na een leven lang verantwoordelijk te zijn geweest voor grote organisaties in de Media (o.a. de NOS) en de Sport (NOC*NSF) is nu de tijd aangebroken om te duwen in plaats van te trekken. Geen uitvoerende taken meer. Dat is geweest. Geschiedenis. Mijn kennis, die ik jarenlang heb kunnen opbouwen, vergroten, toetsen en heb kunnen inzetten, staat nu ter beschikking aan diegenen die daar gebruik van willen maken.
Wat dat betreft is deze nieuwe, derde levensfase op zichzelf een cadeau. Het is alweer een half jaar geleden dat ik stopte als algemeen directeur van de sportkoepel NOC*NSF. Zag er best wel tegenop eerlijk gezegd. En de eerste maanden vielen mij ook niet mee. Als je je hele leven hebt ‘aangestaan’ is het wel even schrikken als het aantal mails, berichten en telefoontjes van de ene op de andere dag dramatisch afneemt. En je in een keer niet meer in de spits staat. Voor de nazorg was ik overigens zelf verantwoordelijk. Bedrijven, organisaties en instellingen zijn daar doorgaans helemaal niet mee bezig. Daar is nog een wereld te winnen, zo heb ik zelf kunnen vaststellen.
Inmiddels heb ik een nieuwe balans gevonden. Ben daar heel tevreden mee bovendien. En heb zelfs het gevoel dat ik er ook nog wel een beetje toe doe. Mede geïnspireerd door het LUNAR Gilde-programma waaraan ik, in de aanloop naar die gevreesde pensioendatum, heb deelgenomen, is het aan het goedgekomen met de invulling van die nieuwe levensfase.
Is er dan veel veranderd?
Ja en nee. Geen eindverantwoordelijkheid meer voor een grote organisatie. Wel blijft ook nu de belangrijkste vraag: ‘Wat wil ik veroorzaken?’ Een levens leidende vraag waar ik altijd al een probaat antwoord heb willen geven. Misschien wel mijn belangrijkste drijfveer. In de afgelopen bijna vijftig jaar lukte mij dat op het ene moment beter dan op een ander moment.
Juist nu is deze vraag extra relevant omdat die veel te weinig wordt gesteld. De samenleving is op hol geslagen. Moraliteit lijkt een vreemd woord. Kijk naar de afschuwelijke gebeurtenissen in het oosten van Europa. Wat zijn waarden waard? De politiek is gericht op de korte termijn. Waarom wordt er geen ambitieus ‘moonshot’ geformuleerd, waarmee ze de samenleving echt van dienst kunnen zijn. Een langetermijnvisie, een droom die ervoor zorgt dat we na de gezondheidscrisis (COVID) niet direct in de volgende ellende terechtkomen omdat we niets doen aan de bedreigende klimaatcrisis. Of dat we geen afspraken willen maken over hoe we de fascinerende technologisering en digitalisering in moreel goede banen willen leiden. Zodat de bewoners van onze aardbol niet op ieder moment van de dag worden geconfronteerd met de schadelijke gevolgen van nepnieuws, disinformatie en zelfdenkende en opererende machines die vooral ten dienste staan van meer (autocratische) macht en groeiende omzetten.
Het LUNAR Gilde programma heeft mij enorm geholpen om meer inzicht te krijgen in de consequenties van de steeds verdergaande globalisering. En LUNAR heeft mij nog bewuster gemaakt wat daaraan te doen. Door samen met ervaren CEO’s intensieve discussies te voeren met jonge aankomende executives, en ons daarnaast te laten inspireren door een keur aan verrassende sprekers en inleiders op de meest bijzondere plekken, heb ik daardoor een nog scherper beeld gekregen. Wat wil ik veroorzaken dus! Een goede voorouder zijn in ieder geval door nu een bijdrage te leveren aan een betere, op waarden gebaseerde samenleving. Zodat mijn kinderen en kleinkinderen het straks ook goed hebben.
Door Gerard Dielessen, toezichthouder, schrijver, spreker en tot oktober 2021 directeur van NOC*NSF
